logiki ogólnej
Encyklopedia PWN
pedagogika
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem szeroko rozumianych procesów edukacyjnych (edukacja, wychowanie).
[gr. país ‘dziecko’, agōgós ‘przewodnik’, paidagōgikē ‘świadoma działalność wychowawcza’],
filoz. w filozofii najbardziej podstawowe powody, dla których jakaś dziedzina rzeczywistości (przedmiotowej lub wewnątrzpodmiotowej) istnieje lub przybiera określoną strukturę.
filoz.:
filoz., naukozn. podstawowa kategoria epistemologiczna (filozofia poznania) oznaczająca zarówno proces p., obejmujący różnorakie czynności i akty poznawcze, prowadzące do zdobywania wiedzy o rzeczywistości, jak i rezultaty tego procesu wyrażane w postaci systemu zdań (sądów), twierdzeń jednostkowych i ogólnych, hipotez i teorii.
jeden z gł. kierunków psychologii współcz., kładący nacisk na rolę procesów poznawczych (spostrzegania, myślenia, pamięci) i wytworzonych na ich podstawie wewn. struktur (poznawczej reprezentacji świata) w regulacji zachowania się człowieka.
